Vooruitzichten worden wekelijks systematisch herschreven en uitgesteld. Week na week; eigenlijk al meer dan drie seizoenen. Geef toe, “da’s niemeer effkes”.
Curves plat drukken en houden is moeilijk. De druk op ons broze zorgapparaat is hoog. Onderfinanciering en te chaotisch georganiseerde interne herverdeling maakten het al relatief broos. Een onbekend virus drukt nog eens te meer de etterende pus dieper. Warm applaus onderweg is een druppel op een hete plaat. Beeldspraak genoeg. Wat moet een mens anders, dan verontwaardigd langs de kant staan toekijken hoe pakweg 10-20% van onze medemens de individuele vrijheid boven het algemeen belang stelt. Niets doen was nog nooit zo verantwoord. En toch; wachten is moeilijk.
Praten helpt, zeggen we dan. Wie luistert nog? Elk heeft zijn eigen rugzak vol met vuile was en versleten verhalen. Even plaats maken, wacht.
Het is ok om even niet ok te zijn. Niemand heeft het makkelijk tijdens deze beproevende tijd. De aankomende wilde jaren 20 doen de verbeelding nu alvast al op hol slaan. Nog even geduld wel.
Maatregelen elke twee weken opnieuw herkalibreren. Check. Het effect daarvan? Twee weken wachten. Ondertussen…? Niemand die het weet. “Meh.”
Wachten is verdomd moeilijk.