De voogdijminister Pascal Smet, het hoofd van het katholieke net (VSKO) Mieke Van Hecke en het hoofd van het gemeenschapsonderwijs (GO) Raymonda Vandyck waren de protagonisten in het debat over het hedendaagse en toekomstig onderwijs. In het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (OPEK) Leuven kwamen tal van leerkrachten en andere geïnteresseerden luisteren naar het antwoord op enkele prangende vragen. Hoe lossen we de wachtrijen en tentenkampen op, om zich te mogen of kunnen inschrijven in een school naar keuze? Wat is het profiel van een ideale leerkracht? Moet er alleen ingezet worden op competenties en kunde of is er nog plaats voor doorgedreven kennis? De brede eerste graad in het secundair; is dat wel een goed idee? Moeten we niet eindelijk af van gescheiden netten en één onderwijs net inrichten.

Deze laatste vraag wil ik graag volmondig beantwoorden met “ja”. Mieke Van Hecke, als hoofd van het katholieke net, voelde zicht direct aangesproken, ging in de verdediging en interpreteert de vraag andersom, nl. waarom mag niet elk schoolnet/ culturele gemeenschap zijn eigen “pedagogisch project” blijven ontwikkelen met eigen waarden en normen. Wel, omdat we in onze samenleving hebben gekozen voor de scheiding van kerk en staat. Ze gaf inderdaad zelf aan dat in het GO alle levensbeschouwingen aan bod komen en dat in het “vrije” net er een andere invalshoek wordt gehanteerd waarbij ook de pluralistische waarden duidelijk naar boven komen. “Het is aan de ouders om een keuze te maken.” Daarbij vraag ik mij af, als we toch met z’n allen streven naar kwaliteitsvol onderwijs met gelijklopende eindtermen en netoverschrijdende maatstaven, waarom we dan een ander pedagogisch project nodig hebben?

De overige vragen kwamen mij alvast over als een grondig onderbouwd verhaal van geleidelijke vernieuwing met voldoende overleg en participatie. Een brede eerste graad zal ervoor moeten zorgen dat kinderen geprikkeld worden om in de tweede graad een meer geïnformeerde keuze te kunnen maken. Een leerkracht moet vooral les kunnen blijven geven en minder met administratieve rompslomp bezig zijn. Dat lesgeven moet zich aanpassen aan de hedendaagse maatschappij, met aandacht voor zowel nieuwe onderwijsvormen, de algemene competenties en ontwikkelingen van talenten. Zowel op abstract gebied als op praktisch gebied en alle diversiteit tussenin.

Kortom: een hele uitdaging staat ons nog te wachten, maar niet getreurd: we gaan met z’n allen beter invullen en moeten allemaal langer werken.

Met dank aan Voorrang Van Links met o.a. Mich De Winter en Mohamed Ridouani, en animo Leuven voor de organisatie.